😍चंदेरी तेजाची दुनिया creations@Sopan..🌱🌼

  मला आवडलेला सलील कुलकर्णी यांचा एक भारी लेख  "दिठी" ...किशोर कदम.... आणि आरती प्रभूंचा चष्मा.... एखादा माणूस दुसऱ्याच्या दुःखात असा " पूर्णपणे " म्हणजे अगदी " संपूर्णपणे " दुःखी होऊ शकतो ????...... ... पोथी वाचणारी सुरकुतलेली माणसं...सतत ..सतत ऊर फोडून  कोसळणारा पाऊस....अडकलेली गाभण गाय...काही अगतिक माणसं...आणि पोरगा पाण्यात वाहून गेला म्हणून गायीच्या डोळ्यांपेक्षा करुण दिसणारे...वाहणारे.... त्याचे डोळे...." गाईचे डोळे करून उभे की..सांज निळाईतले..." असं ग्रेस म्हणतो तेच हे डोळे...किशोर कदम ने जगलेल्या " दिठी " मधल्या अगतिक बापाचे. दि.बा. मोकशींच्या कथेवर आधारित " दिठी " हा सुमित्रा भावेंचा चित्रपट म्हणजे एक संपूर्ण अनुभव आहे.... अनेक वर्ष उत्तमोत्तम भूमिका करणाऱ्या शशांक शेंडेच्या  हाळीवर हा चित्रपट सुरू होतो आणि तिथपासून एक सलग कविता .. खरं तर अभंग चालू राहतो..शब्दातून.. अभिनयातून आणि धनंजय कुलकर्णी ह्यांच्या  कॅमेऱ्यातून...!! शशांक शेंडे सारखी मंडळी खऱ्या अर्थाने अभिनयाचे मापदंड ...पोटातून व्यक्तिरेखा जगणार...

भूमिकांचं पत्र प्रिय नातलग मित्रमंडळी आणि समाज , नमस्कार खूप दिवसांपासून मी बोलण्याची वाट बघत होता ना मग आज थोडा वेळ काढा आणि हे पूर्ण पत्र वाचा. मी पण कंटाळलो आहे. आता तेच तेच प्रश्न ऐकून मी लोकांशी बोलत का नाही?सर्वांमध्ये मिसळत का नाही?विविध कार्यक्रमांना का उपस्थित राहत नाही? या आणि अशा अनेक प्रश्नांना उत्तर देण्याचा प्रयत्न या पत्रात मी केला आहे...          सर्वप्रथम मी लाजाळू नाहीये मी लोकांसमोर बोलत नाही म्हणजे मी लाजतो असे नाही जे बोलायचं असूनही बोलत नाही ते लाजाळू असतात. तुम्हाला माहिती आहे का ?की आपल्या मराठीत "मितभाषी" 'अंतर्मुख'असे शब्द आहेत आम्हाला बोलायची भीती नाहीये,तर इच्छा नाहीये, पण याचा अर्थ मी बोलू शकत नाही असा पण नाहीये. मी बोलू शकतो मी राजकारणावर बोलू शकतो, मी समाजकारणावर बोलू शकतो, मी अंधश्रद्धेवर बोलू शकतो आणि निर्भयावर पण बोलू शकतो. मी माझ्या गावाच्या छोट्या समस्यांवर बोलू शकतो आणि जगातील मोठ्या प्रश्नांवर थोडाफार तरी बोलू शकतो,पण मी बोलत नाही का विचारताय??अनेक कारणे आहेत मी बोलत नाही कारण मला माहित आहे की तुम्ही मला समजू शकणार नाही...

माझा एक मित्र मला म्हणाला की , नाहीतरी खेडी सोडायलाच च हवी, खेड्यात राहिलंच तरी काय ???   त्याला मी म्हटलं, काय राहिलंय खेड्यात,अहो खेड्यात माती आहे,पाणी आहे ,जमीन आहे, पीकपाणी आहे ,अन्नाची मूळ उपज आहे ,माया ,ममता,प्रेम, नाती गोती, आकाश ,पाणी ,माती, रंग, आनंद, यात्रा, जत्रा,देव देवळ ,घाट, पायवाट, पान ,फुल ,पक्षी गाणं ,धूळ धुपाटा आहे..ऊन आहे, सावली आहे ,तुकोबा माऊली आहे ...सांज दुपार घंटानाद, अंगण मंगण ,अहो काय नाहीये खेड्यात... संध्याकाळी कधी माळावर चरणार्या गायीच्या गळ्यातील घुंगरू ची किणकिण ऐका आणि मग मला सांगा काय राहिलंय खेड्यात ते ...हे सांगताना माझ्या मनात कुठेतरी गाव सोडन्याची खंत होती.. हे फक्त माझ्या मनाच्या एका कोपऱ्यात मी जपलेल माझं गाव होत....

अशीच एक रम्य संध्याकाळ..              संध्याकाळेला कोणीतरी, कधीतरी दिलेलं हे "रम्य'' विशेषण Perfect Match झालय. संध्याकाळ असावी तर रम्यचं..ती रोजच असते. फक्त चेहरे बदलतात. तिला अनुभवणारे. कधी ती आपली असते तर कधी दुसऱ्यांची. पण संध्याकाळ ही असतेच...रम्य अशी..              सुर्य मावळत होता आणि वातावरणातील बदलाला सुरुवात होत होती. दिवसभर नकोसा वाटणारा सुर्य मावळताना मात्र हवाहवासा वाटू लागला होता. दिवसभर सगळ्यांना स्वतःच्या वर्चस्वाने त्रस्त करणारा हाच सुर्य जाताना मात्र सगळ्यांना सुखावून जातो. माझ्यासहित.                गॅलरीत उभा होतो. काहीतरी बघायचं होत. त्या रम्य विशेषणाला साजेसं असं. झाडांची सळसळणारी पाने, त्यामुळे येणारा थंड वारा, चिमण्यांची चिवचिव, कोकिळेचं मधुर कुजन, एकंदरीत पक्ष्यांचा किलबिलाट, तो गारवा हे सगळं परिचित होत. हे रोजचं होत होतं. न चुकता. बाह्यअंगापर्यंत मर्यादित असणाऱ्या ह्या गोष्टी आज अंतरंगात घर करू पाहत होत्या. मग मीही त्यांना अडवलं नाही.    ...

फळांच्याच ओझीयाने उन्मळावे झाड तैसे माझे द्वाड प्राक्तन जाहले शाकारूनी नभ चंद्र घेतला मागून चांदण्यात पौर्णिमेच्या अंगण जळाले काजळल्या देव्हाऱ्यात काजवा पेटवा आता विठ्ठल भेटावा खोल डोहातली साद उभा पिंपळ देहात अंगणात तुळशीला विझलेली तेलवात रित्या डहाळीच्या तळी फुलांचा टातवा आता विठ्ठल भेटवा मी पाचवी ला होतो तेव्हा मला उचलून high स्कूल ला टाकलं तेव्हा पहिल्यांदा मी गाव सोडलं आमच्या high school मध्ये लाकडी बेंचेस होते तेव्हा मला सारख वाटायचं की पूर आला पाहिजे घरची खूप ओढ लागायची त्या शहारामधली जी नदी होती ना ती गावाकडून जायची तर पूर आला असता ना ती लाकडी बाक वाहून गेली असती एका बाकावर असा ओनवा राहिलो असतो आणि हात पाय मारत ते बाक बरोबर गावाला घेऊन आलो असतो तराफा करून आणि आई काका काकी भाऊ सर्वाना भेटलो असतो पृथ्वीचा केंद्र बिंदू तिथे होता जिथे ती उभी होती ती निघून गेली आणि माझे आक्षूंष आणि रेखाऊंश निखळू लागले जेव्हा जगायचं होत तेव्हा त्यासाठी मी काम करत राहिलो आणि जेव्हा काम संपवलं तेव्हा ज्यांच्या सोबतीने जगायचं होत ते निघून गेले आई नाही तीच घर नाही ती नाही माझं घर नाही मित्र तिकडे गे...

सरळ रस्त्यापेक्षा वळणावळणाचे रस्ते मला आवडतात,त्यांना माहीत नसते रेघ. अशोक किंवा निलगिरी पेक्षा मला आवडतो तो वड, सगळीकडे उभा आडवा पसरलेला. एका रेषेतच जाणाऱ्या सुर्यकिरणांपेक्षा मला आवडतो तो वारा, मन वाटेल तिकडे पळणारा. सरळ पडणाऱ्या पावसाच्या थेंबापेक्षा जागा मिळेन तिथे वळणारी, डोंगरावरुन खळखळत वाहणारी नदीच मला जास्त वेड लावते. माझं आयुष्यही मला असंच जगायचय उधळलं तर उधळून द्यायचय, बेभान होऊन जसं ते नेईन तस मला त्याच्याबरोबर जायचंय, अगदी मोकाट, सुसाट, बेधुंद होऊन !

उद्यापासून मी तुमच्या आठवणीतही नसेन.. हो असाच आहे मी विचित्र-विद्रोही.. म्हणूनच मला स्वतःला कुणावर लादायचं नाही आणि कुणातही गुंतायाचंही नाही सोबत आहे तुमच्या तोपर्यंत तुमचाच असेन विखुरले जाऊ या छोट्याश्या जगात तेव्हा माञ तुमच्या आठवणीतही नसेन.. आठवणीत ठेवावे कुणी एवढा मी कुणाच्याही मनात बसत नाही सोबतीने चार क्षण मजेत जगतो पण पुन्हा ते क्षण दे! अस बोलून देवालाही सतावत नाही.. कुणी माझ्यात गुंताव एवढा मी मोहक नाही कुणी माझ्याकडे पहावं एवढा मी सुंदर नाही तुमच्यासारख प्रत्येक वेळेला बदलणं मला कधीच जमणार नाही, न माझ्या वाटेनं चालणं तुम्हाला कधी पेलणार नाही... चार दिवसांची सोबत आनंदाने जगू योग आलाच तर पुन्हा भेटेनही पण कधी भेटीची वाट माञ नका बघू.... माहित आहे मला माझ्या या विचित्रपणाचा थोडा ञासही तुम्हाला झालाच असेल पण आज सहन केलत मला यासाठी ऋणी आहे मी सर्वांचा उद्यापासून मी तुमच्या आठवणीतही नसेन..

इतका उदंड उत्साह इतकी प्रचंड ऊर्जा कुठून येते माणसात. किती काय काय घडून जात ना आयुष्यात पण पुन्हा ही माणसं कुठल्या उर्मेतून उभी राहतात कशातन येत हे सार जगण्यातल्या त्या अज्ञात उर्मेतून, हे असं रसरशन कुठून येत पुन्हा पुन्हा का हेच जीवन आहे?? ,खर तेर हेच जीवन ये जीवन वाहत राहत अनाहत आपण फक्त प्रवासी काय समजतंय का नाही ??😃

विचाराअंती निष्कर्षावर पोहोचावे!* 👨‍👦एका गावातील वडील आणि मुलगा नावेतून दुसऱ्या शहरात जात होते. बराच काळ समुद्रातून जाताना अचानक वादळ आले आणि त्यांची नाव एका बेटावर पोहोचली. पिता-पुत्राला वाटले की, आता आपली शेवटची वेळ जवळ आली आहे. तरीही दोघेजण मदत शोधण्यासाठी वेगवेगळ्या दिशांना गेले. यामुळे ते दोघेही एकमेकांपासून वेगळे झाले. 🙇‍♂ मुलाने देवाकडे प्रार्थना केली "हे देवा! या बेटावर फळ-फुल लागलेले वृक्ष निर्माण व्हावेत. ज्यामुळे माझी भूक मिटेल." लगेच त्या बेटावर रसरशीत फळांची झाडे उगवली. मुलाला हा तर चमत्कार झाल्यासारखे वाटले. त्यानंतर त्याने देवाकडे मागणी केली की "हे देवा! मला या बेटावरून बाहेर पडण्यासाठी एक नाव मिळावी." ⛵ त्याचक्षणी किनाऱ्यावर एक नाव आली. तो नावेमध्ये बसून एकटाच निघाल्यानंतर अचानक आकाशवाणी झाली "हे मुला तू एकटाच जात आहेस, तुझ्या वडिलांना सोबत घेणार नाही का?" मुलगा म्हणाला, त्यांना सोडून द्या. प्रार्थना तर त्यांनीही केली असेल तर परंतु तुम्ही त्यांची एकही इच्छा पूर्ण केली नाही. कदाचित यांचे मन पवित्र नसेल, त्यामुळे त्यांना याचे फळ भोग...

वाऱ्या पावसाची गाज तसा माझ्या मायेचा आवाज ... तिच्या डोईच्या बटांना माती चिखलाचा साज .... ज्वारी हुरड्याचा देठ तशी माय माझी ताठ ... भार वाहे संसाराचा ती विठ्ठलाची वीट  ... माझा बाप लोखंडाचा जसा फाळ नांगराचा.... जन्म नांगरीत जातो वारकरी पंढरीचा.....  माय बाप तुझी आन  मला आहे सारे भान..  तुमच्या घामाच्या थेंबाना तोलतील माझे प्राण....

माझं तर म्हणणं आहे की कुणाकडून अपेक्षा बाळगू च नाही कुणी?? का??? आपण जर एखादी गोष्ट passionately करत असू त्यातून अपेक्षा का बाळगू नये ??असा प्रश्न नक्कीच तुमचा असेल ...त्याच उत्तर अस की , अहो अपेक्षातून निर्माण होतात स्वप्न आणि ती पूर्ण झाली नाही ना की मानसिक त्रास होतो आणि शारीरिक त्रासापेक्षा मानसिक त्रास खूप वाईट आणि सगळ्यात महत्वाचं म्हणजे अनपेक्षित बदल unexpected change . एखादी गोष्ट मनाला समाधान देऊन जाते आणि एखादी गोष्ट मनाला टोचते पण . चांगली गोष्ट घडते ना तर समाधान मानून घ्यावं 🤗 पण सावध व्हावं 😲की पुढे नक्की काहीतरी वाईट घडणार आहे आणि वाईट गोष्ट घडली ना की समाधान मानून घ्यावं 😑 की पुढं नक्की काहीतरी चांगलं घडणार आहे कारण बदल..... बदल हा निश्चित असतो change is the love of nature म्हणून मी म्हणतो की माणसाने थांबावं patience .. अहो एखादा मूर्ख माणूस पण जीवनाच सत्य आणि रहस्य सांगून जातो तसाच एखादा मूर्ख समजा मला ..👍 गोष्ट सांगतो ती ऐका मग आता ...✍️ दोन भाऊ होते बाजूच्या गावातील जत्रा संपवून ते परत चालले होते आणि चालता चालता त्यांना एक वळण लागले पुढे आणखी थोडं दूर गेल्...

“A real friend is one who walks in when the rest of the world walks out.” ... “Many people will walk in and out of your life, but only true friends leave footprints in your heart.” Text For my best friends "chetan","zaheer","kshitij".

तुम्हाला नियती माहिती आहे ना destiny हो नियती आपल्याला बऱ्याच गोष्टीतून काही न काही सांगू इच्छिते पण आपण त्याकडे दुर्लक्ष करतो आणि पुढे गेल्यावर आपल्या लक्षात येत की आपल्याला ऐकायला पाहिजे होत पण तो पर्यंत वेळ निघून गेलेली असते म्हणून म्हणतो माणसाने थांबावं patience खूप महत्वाचे ..