🤗मनात साठवून आणलेलं घर 🎨🌈🌈☔☔🏡🏡🏡

मनात साठवून आणलेलं "घर".......

आपण जेंव्हा एखाद्या उच्च शिक्षणासाठी किंवा नोकरीसाठी घराबाहेर पडतो तेंव्हा घराचा उंबरठा ओलांडताना काय विचार मनात येतात ?
घराबाहेर पडणारे आपण एकटेच असलो तर कस वाटत?

शेवटी घर आणि घरातली माणसे यांच्याबद्दल नेमका काय विचार आपण करतो ?

घरातून जाताना ज्या भावना मनात असतात त्या कुठवर टिकतात ?
तुम्ही जेंव्हा घर मागे सोडून जाता तेंव्हा तुम्हालाही असेच वाटत असेल का ?
झिझलेला उंबरठा ओलांडून जाताना अंगणातली तुळशीची पाने, कृष्णाच्या बासरीवरची नाजूक पारिजातकाची चुरगळलेली फुले,पायाशी गुदगुल्या करणारी ओलसर चिमुटभर काळीभोर माती, रुमालात घेऊन बाहेर निघतो पण अख्ख जग सोबत घेतल्याचं
विलक्षण सुख मनात हिंदोळे घेत राहतं……
निघताना आई मऊ हात डोक्यावरून फिरवते
तिच्या थकलेल्या डोळ्यात अश्रुंचा पारा चमकून जातो.
ओठ काहीतरी पुटपुटतात, आशीर्वाद देतात
पाठीवरून फिरणारा तिचा हातच सारं काही बोलून जातो.
काळजी घे म्हणून सांगते अन तीच डोळ्याला पदर लावते.
घरातून निघताना पावले जड होतात अन डोळे खारट.…
लवकर परतण्याची ओढ ही अशी घर सोडतानाच लागून राहते…
निघताना अवखळ वारा पायात निरोपाची रुंजी घालत राहतो
झाडांवरची पाखरे किलबिलाट करून त्यांचाही सांगावा देतात.
थोडे चालून झाल्यावर घराकडे मागे वळून बघत रहावस वाटत
प्रवास रद्द करून आईच्या कुशीत तोंड मिटून झोपी जायचे का ?
असे अवघड प्रश्न उगाच मनाची तारांबळ उडवून देतात.....
आस्ते कदम काही चालून झाल्यावर बस भेटते यंत्रवत आत जाऊन बसलो की थोडा ताण हलका होतो अन प्रवासाचे पुढचे वेध लागतात…
सवयीने ती पुढे जाऊ लागते अन मन मात्र मागे जाऊ लागत
दरवेळेस बाहेर जाताना मनाच हे अस पुढेमागे का होते हे काही उमगले नाही.
उगाच सोबतच्या पिशवीला घट्ट धरून राहिलो की मग मात्र बर वाटत..
वारा प्यायलेली बस पुढे जाताना तिचा कैफ औरच असतो
खिडकीजवळ बसून तिची झिंग प्रवास जाणवून देत असतो.. हवेत उडणारे बगळ्यांचे शुभ्र त्रिकोणी थवे,
वाऱ्यावर डोलणारी हिरवीगार झाडे अन त्यांच्या बहरलेल्या फांद्या
मनाला आधार देत राहतात, आप्तस्वकीयांचा विरह विसरवतात.....
रानारानातून काम करणारे शेतकरी आणि त्यांचे डौलदार बैल
बांधाबांधावर विसावा घेत बसलेले थकलेले कष्ठकरी 
या सर्वाना डोळ्यात साठवत कुठूनशी एक डुलकी हळूच येते....
आवाज कमी जास्त होत जातात, बस पुढे जात राहते
घराकडच्या आठवणी मध्येच फेर धरून नाचतात
पिशवीतल्या शिदोरीचा वास भुकेचे संदेश घेऊन येतो
त्यातले चार घास खाल्ले तरी मनाला तृप्तीची उभारी येते.
उन्हे कलतात आणि सावल्या मावळतीला येतात.....
डोळ्यात प्रतिक्षेचे दिगंत घेऊन उभे असलेले आशाळभूत रंगीत दृश्य 
वाफाळत्या चॉकलेटी चहाची तलफ मध्येच पूर्ण होऊन जाते...
प्रवास संपतो आणि कामाचे वेध सुरु होतात
वेळ जात राहतो, तारखा पुढे सरकत राहतात
फावल्या वेळात घराकडे बोलणे देखील होत असतं
रात्री पाठ टेकवली मग मात्र उगाच कुंद मेघ जमा होतात
झिझलेला उंबरठा, अर्ध उघडे दार अन दाराकडे खिळलेले ओलसर डोळे तरळत राहतात.....
कुठेही गेलो तरी मनात साठवून आणलेल घर
मनाला घरपण देत राहत अन ओझ हलक होत राहत...